Laatste dagen Argentinie - Mendoza en Tilcara

Het is toch wel weer later geworden dan gepland, maar hier is dan een nieuw reisverslag over mijn laatste dagen in Argentinie alweer. Tijd gaat snel. Ik ben nu alweer een tijdje weg en ik had nooit gedacht dat mijn reis zo snel ging. Een teken dat ik het naar mijn zin heb!

Goed, ik was in Mendoza gebleven waar ik iets teveel van de heerlijke wijn op had. Inmiddels de volgende dag weer bijgekomen en de stad bekeken. Mendoza zelf is niet heel spectaculair. Het heeft een mooi plein, maar de straten liggen vaak open en oversteken is daardoor niet zo makkelijk. Argentijnse steden hebben overigens een erg eenvoudig stratenplan, het lijkt soms Amerika wel. Het is alleen maar verticaal en horizontaal. Erg makkelijk, verdwaal je ook niet.

Ik ben vooral naar Mendoza gekomen vanwege de omgeving want die is prachtig. Mendoza ligt vlakbij de Andes en de Chileense grens. Althans drie uur van Santiago af en dit is in Zuid-Amerikaanse begrippen dichtbij. Ik kon Chili bijna aanraken. Ik heb ervoor gekozen om niet naar Chili te gaan, in de hoop dat Leandro mij ooit er mee naartoe neemt. Ik heb fotos gezien en het ziet er prachtig uit. Maar dat mag vriendlief mij ooit hopelijk allemaal laten zien.....

Omdat het op zon mooie locatie ligt, heeft Mendoza zelf veel te bieden. Ik heb een dag paardgereden door de bergen met een eigenwijs paard dat alleen maar wilde eten. Wat dat betreft klikte het wel. Tijdens de tocht ging de zon langzaam maar zeker onder en dat was prachtig. Naast een indrukwekkend uitzicht op de bergen, ook een heel mooi gezicht op de stad zelf. Het is alleen wel zodra de zon hier onder gaat, is het koud. Na een lange tocht terug naar de manage waar een ontzettend lief nestje puppies lag te rusten. Ze hadden het koud en ik hield er eentje in mijn jas zodat ie warm bleef. O ik kon er geen afstand doen. De puppie paste makkelijk in mijn jaszak en ik had niets liever gedaan dan hem meegenomen. Maar ja, dat gaat een beetje moeilijk tijdens zon reis.

De volgende dag ben ik gaan mountainbiken, eveneens tussen de bergen en een enorm meer met ontzettend helder water. Prachtig wederom. Af en toe ben ik wel jaloers op het landschap. Zuid-Amerika bestaat uit alleen maar mooie dingen, ze hoeven maar om zich heen te kijken en daar is het. Nu heeft Nederland ook veel te bieden, en ik mis het soms, maar toch, het is net even anders. De gids was overigens verbaasd hoe snel ik de berg opfietste. Ik vertelde hem dat in Nederland iedereen fietst, dus gewend ben ik het wel. Afgezien van de bergen. Daar moest hij vervolgens smakelijk om lachen en kon zich er geen voorstelling bij maken. Ik hoor dat ook iedere keer tijdens mijn reis. Die Nederlanders, allemaal op hun fiets. Raar hoor. Toch vind ik dat stiekem wel fantastisch.

Het was de bedoeling om die avond de bus te pakken naar Tilcara, een noordelijk dorpje tegen de grens van Bolivia aan. Helaas werd ik een beetje ziek, ik zal het allemaal niet specifiek benoemen, en Leandro drong er ook een beetje op aan om nog maar een nachtje te blijven. Dat heb ik maar gedaan. Ik moest helaas wel naar een ander hostel verhuizen omdat het hele hostel vol zat. Daaraan gekomen had ik mijn backpack nog niet neergezet, of ik werd gedwongen om te eten door een ouder echtpaar, volgens mij de eigenaren van het hostel. Na een paar borden eten zei ik dat ik echt genoeg had, maar toen ze vroegen of ik nog meer wilde en ik nee zei, gaven ze daar geen gehoor aan en het een en ander werd weer op mijn bord geschreven. Het is fijn om oma dan toch een beetje bij je te hebben. En het doet eveneens beseffen dat omas eigenlijk bijna overal hetzelfde zijn. En dat is alleen maar heel fijn, want omas zijn geweldig. Ik ben door hen zo goed verzorgd.

Afijn, de volgende dag maar de bus genomen naar Tilcara. Een heel lange busrit. Bijna 24 uur, maar ja, wen je aan. Het is overigens opvallend dat in veel luxere bussen in Argentinie er bingo gespeeld wordt. Ik werd namelijk wakker en er vlogen allerlei Spaanse nummers om mijn oren. Helaas sliep ik te lang om het spelletje mee te mogen maken. Inmiddels had ik na de bingo wel honger en ik hoopte op een flink ontbijt. Ik kreeg een koekje en een kopje thee. Vol hoop wachtte ik op de broodjes en dergelijke, maar die bleven helaas uit. Het bleef bij het dolce lette koekje. Eh ja, bedankt. Ontbijt doet er hier niet heel veel toe. Het is vooral de lunch en de maaltijd die het belangrijkst zijn. Toch net weer even anders. Inmiddels verlang ik ook wel naar de bruine boterham met kaas. Gek hoe je zulke simpele en alledaagse dingen kunt gaan missen. Maar bij thuiskomst waardoor je het dan wel meer. Ik heb al aan mijn moeder gevraagd of ze hutspot wil maken als ik thuiskom. Ik kan niet wachten!

Inmiddels aangekomen in Tilcara, drie bussen later, veranderde het landschap en voelde het eigenlijk alsof ik al in Bolivia was aangekomen. Een stuk armoediger, huizen onaf, mensen een stuk donkerder van huidskleur, eigenlijk een heel andere cultuur. Een taxi aangehouden, althans iets wat voor een taxi voor moest doen, naar het hostel. En het hostel veranderde inderdaad dan wat ik gewend was. Eigenlijk was ik luxe gewend, kwam ik achter. Verwend wellicht wel. Geen warme douche. Een volgend hostel in Tilcara sloeg echt alles. Daar trok ik de wc door waardoor ik vervolgens in een plas water stond. Gelukkig had ik mijn wandelschoenen aan en niet mijn slippers. s Avonds was er een stroomstoring waardoor alles uitviel en het eten bij kaarslicht was. Ook gezellig. Overigens was het hier ook heel koud omdat je tussen de bergen zit, dus hoog. Maar wat fantastisch. Ik ben naar Huamamaca geweest, naar de zevenkleurige bergen. Het is net alsof alle kleuren op de rode bergen zijn geschilderd. Zo mooi, echt de moeite waard. Tilcara zelf is ook gehuld tussen de bergen. Echt prachtig. Vooral als de zon een beetje aan het zakken is. Overal waar ik keek, waren dezelfde prachtige bergen. Ik heb hier wel even gezeten en ademloos van het uitzicht genoten.

Jeetje, dat ik dit allemaal mag zien en mag meemaken. Wat heb ik toch eigenlijk geluk. Het maakt je wel dankbaar.

Vanuit Tilcara groette ik Argentinie. Het dorpje was een prachtige laatste blik op het mooie land. Argentinie, ik ga je missen, uiteraard ook je wijn, maar ik kom zeker nog een keer terug. Hopelijk om Patagonie te bekijken. Want Argentinie is groot en ik heb tot mijn spijt lang niet alles kunnen bekijken, maar des te meer reden om nog een keer terug te komen!