Zout en kou

Zo daar ben ik weer. Het is mijn laatste week alweer in ZuidAmerika, tijd vliegt echt. Maar het is ook nog maar een week totdat ik in Cuba ben en Leandro weer zie. Ik kan niet wachten! Tot die tijd ga ik proberen elke dag een verslag te schrijven om mijn achterstand een beetje bij te werken en zo hoeft niemand zich ook zorgen te maken als ik elke dag wat schrijf.

Goed ik was nog in Argentinie, bijna in Bolivia. Dat ging zo. Met de bus naar Villazon, het plaatsje in Bolivia dat op de grens ligt. Onderweg heel wat mensen tegengekomen die ook de grens over moesten waaronder een meisje die geen idee had volgens mij waar ze was en waar ze naartoe moest. Toen ik vroeg of ze ook naar Villazon moest, keek ze me glazig aan. Het was goed dat er iemand bij haar was die zei, ja ze moet inderdaad naar Villazon. Ik hoop dat ze verder wel weet waar ze is en waar ze naartoe moet. Wat mij nog het meeste bijstaat, en waar ik haar later weer van herkende, was haar enorme zwarte koffer. Nou is een koffer best handig als je een weekendje weggaat en een beetje op dezelfde plek blijft, maar niet als je aan het backpacken bent door ZuidAmerika. Het woord zegt het al, backpacken, dus met een backpack. Het ding was loodzwaar en de wegen in Bolivia zijn niet voor koffers gebouwd. Lees, ongelijke wegen, veel zand, gaten en hoge stoepranden. Ze sleepte dat ding achter zich aan alsof de koffer veel weerstand bood. Het was te zien dat ze er eerder problemen mee had, want dat ding zag eruit. Het zou mij niet verbazen als haar koffer op het einde de geest geeft. Bovendien zijn veel winkeltjes in Bolivia buiten, spulletjes op tafel. Door de agressie van het meeslepen van haar koffer, stootte ze menigmaal de tafeltjes omver. Stug liep ze verder, zonder achterom te kijken. En laat ik nou uitgerekend degene zijn die achter haar liep. Ik verontschuldigde me continu tegen de mensen. Fijn die touristen.

Maar goed we hadden met elkaar en met een hele koffer de grens bereikt. Eerst in het ene raampje, een stempel van Argentinie dat je het land verlaat, vervolgens een paar meter verder het volgende raampje waar je een stempel van Bolivia ontvangt. En zo ben je in Bolivia. En dat is te zien, armoediger. Vergeleken hierbij zijn Brazilie en Argentinie, rijk en westers. Maar het voordeel, het is goedlkoop hier. Soms stond ik echt te kijken van de prijzen. Dan is winkelen opeens heel leuk. Maar goed ik moest de trein halen die maar vier keer per week ging, nee het is geen NS. Dus geen tijd om te winkelen. Ik haastte me, bezweet kwam ik daaraan, zonder Bolivianos, de Boliviaanse munt, dus dat snel halen. Nee creditcard of pin is hier onmogelijk. Keiharde cash. Ik maakte me heel druk dat ik de trein niet zou halen. Ik dacht dat ik op een kwartier de trein had gehaald. Toen ik om mij heen keek, zat iedereen heel relaxt en ik begreep maar niet waarom de trein niet ging. Totdat iemand mij erop attendeerde dat het hier een uur vroeger dan Argentinie was. Oh ja, dan is de tijd op de klok wel logisch. Ja, toen voelde ik mij een beetje knullig. Maar tijd om dingen te kopen want de treinrit duurde tien uur. En voor vijf euro zat je tweedeklas, al was dat vergelijkbaar met de eersteklas van de NS. Uiteraard geen WiFi. Wel een film, in het Spaans, maar de rest van de tijd Boliviaanse liedjes. Daar wordt onder verstaan, panfluitmuziek, heel veel panfluitmuziek. Het is leuk hoor, twee, drie nummers, maar na vijf uur is het wel genoeg. En het werd koud in de trein. Waar de trein naartoe ging, was Uyuni, en dat ligt hoog en dat betekent koud. S Nachts kon het zon nul graden worden. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een warm bed en een kachel. Ook betekent de hoogte, hoofdpijn, een onderdeel van hoogteziekte. Toch had ik er veel minder last van dan ik had gedacht. Je bent wel sneller moe en kortademig omdat er minder zuurstof is, dus trappen lopen wordt opeens een zware opgave. Maar je kan ook een bloedneus en nog erger krijgen, dus een beetje hoofdpijn valt mee. Uyuni zelf is geen klap aan. Echt een toeristenstadje. Maar daarvoor ga je er ook niet naartoe. Je gaat voor de Salar, de zoutvlaktes.

Een tour daar geboekt voor drie dagen. Je zit dan in een grote auto, jeep eerder, met vijf anderen en je chauffeur is tegelijkertijd je gids. Wel Spaans, maar dat is goed om te oefenen. De zoutvlaktes zijn uitgestrekt, witte vlaktes met alleen maar zout. Heel bijzonder. Hier maken de mensen soms ook hun huizen van. We sliepen de eerste nacht ook in een zouthuis met een zoutbed en zout op de vloer. Iemand van mijn groep zei voor de grap dat ze hier eens moesten stofzuigen. Kortom, zout alom. Je hoefde niet bang te zijn dat het eten te flauw was.

De tour bracht ons vele bijzondere natuurverschijnselen. Lagunes in alle kleuren, rood, groen, blauw, zwart en gevuld met flamingos. Zo bijzonder. Vulkanen passeerden eveneens op de weg, lamas, bergen met sneeuw, rotsvormingen, geisers, eigenlijk alles wat je maar kan bedenken, kwam voor. Van het ene in het andere. Indrukwekkend.

De tweede nacht was de nacht waar iedereen zich zorgen over maakte. Want die was koud. Het hostel bood weinig of eigenlijk geen warmte. Iedereen had alles aangetrokken wat ie bij zich had. Volgens mij had ik ook vijf lagen aan en gewikkeld in een slaapzak en nog vele dekens. En nog had ik het koud, en als ik ergens een hekel aan heb.....

Maar het was het waard. De laatste dag werden we beloond met een warmwaterbron. Hier kon je je opwarmen. Ik was de eerste die erin ging en wat was dat heerlijk. Het was leuk om vervolgens iedereen erin te zien gaan. Iedereen schrok van de warmte, het wáter was zon dertig graden, maar eenmaal erin klonk er altijd een opgeluchte ah. Met zijn allen lagen we daar gelukkig te dobberen hopend dat we hier nog even mochten blijven.

Maar het was tijd om weer terug te gaan naar de bewoonde wereld, een wereld met wifi en degelijke wcs. Maar wat was dit mooi. Het is wellicht een vrij onbekend gebied, maar eigenlijk zou iedereen dit moeten zien en ervaren. Ik ben in ieder geval een van de gelukkige geweest.