Salkantay trek - Machu Picchu, Cuzco, Peru
Door: Ellemieke van Ommen
Blijf op de hoogte en volg Ellemieke
03 Oktober 2014 | Peru, Cuzco
Goed, van Puno met een nachtbus weer naar Cuzco. De bus zat vol Peruanen, meer oudere dame's die van alles meezeulden. Het was grappig om hen allemaal zo in een rij te staan, want qua kledij en doen en laten zien ze er allemaal hetzelfde uit. Ik was de enige blanke in de bus. De buschauffeur vroeg ook of ik hier echt wel moest zijn. Ja meneer ik heb een ticket. Vervolgens kwam ik naast een oma te zitten die mij haar deken gaf want het is koud zei ze. Ze stopte mij helemaal in, dat was zo hartverwarmend. Vervolgens werd ik wakker omdat we ergens waren gestopt. De oma achter mij zei dat ik mijn stoel naar achteren kon doen. Ik zei dat dat niet hoefde, want ik weet zelf hoe vervelend het is als iemand zijn stoel helemaal naar achteren doet. Daar had ik niks over te zeggen blijkbaar, want ze deed mijn stoel met een ruk naar achteren en zei dat ik wel lekker moest liggen. Vervolgens stopte de oma naast mij, mij nogmaals in. Ik kan niet omschrijven hoe lief dit was. Het toont aan dat er nog zoveel lieve mensen zijn.
Helemaal goed verzorgd kwam ik dus in Cuszo aan. Cuszo zelf is al prachtig om te zien. Een prachtig plaza, omringd met Incaruines. Het grappige is, is dat zij onder de hoofdweg ook Incaruines hebben gevonden. Dit kun je natuurlijk niet zomaar negeren, maar het is tegelijkertijd ook de hoofdweg. Dus nu ligt de weg daar al de hele tijd open omdat ze geen idee hebben wat te doen. Heerlijk vind ik dat. Zo lekker Zuid-Amerikaans. Het is verder een stad vol toeristen, maar dit verpest het niet. Je hebt natuurlijk wel dat ze van alles aan je proberen op te dringen, maar ook dit doet niet echt afbreuk aan de stad. Ook Cuzco ligt heel hoog en dat merk je wel met ademhalen. En het nadeel daarbij was, was dat mijn hostel op een heuvel lag. Die trappen iedere keer leken wel alsof ik al aan de Salkantaytrek begonnen was. Hmmm, dat belooft wat.
Maandag, heel vroeg, werd ik opgehaald om aan de trek te beginnen. De hele groep bestond uit tien mensen totaal, waaronder drie meisjes inclusief ik, en de rest was man. O, o, meisjes achteraan was ik bang. Van die grote en fitte jongens. Als ik hun tempo maar kan bijhouden. Maar het eerste stukje was makkelijk, met de auto. Al erg mooi, en stoffig. Na het bereiken van het startpunt, was het een hoop pakken en smeren om aan de trek te beginnen. De zon scheen, muggen overal, steile klim en weinig zuurstof vanwege de hoogte. Maar een erg leuke en gemakkelijke groep. En het lopen ging vrij eenvoudig. Tot ik op een gegeven moment toch echt wel naar de wc moest en honger had. Ik had eigenlijk gedacht dat we vrij primitief gingen kamperen en dat de natuur voorlopig mijn toilet zou zijn. Maar ik was vrij opgelucht dat we toch wel normale wcs hadden en heel lekker en veel te eten kregen. Zelfs onze tenten waren in een grotere tent, ik had er zelfs eentje voor mijzelf, en dat het lang niet zo koud was als gedacht. Na de flinke lunch, o heerlijk die avocados die ga ik wel echt missen, een behoorlijke stijging naar een lagune. Dit ging gewoon 40 procent omhoog en hoe hoger je kwam, hoe moeilijker het was om te ademen. Maar we hebben het gehaald, althans een meisje besloot terug te gaan. En het uitzicht was prachtig. Een uitgestrekte lagune omringd door bergen met sneeuw.
De gids zat allerlei grapjes te maken tijdens het diner, hij had duidelijk plezier in zijn werk. Maar wij gingen allemaal op tijd naar bed, want de tweede dag zou het zwaarst worden. En weer vroeg opstaan. Om vijf uur werden we gewekt met een kop cocathee. Dit helpt erg goed tegen hoogteziekte en als je eenmaal aan de smaak gewend bent, is het erg lekker. Uiteraard kregen we als ontbijt wit brood met jam, dat eet ik nu al drie maanden, ik kan geen jam meer zien. Na het vullen van de flessen was het tijd om te gaan. Een behoorlijke trektocht, van ruim tien uur. Eerste vijf uur was het alleen maar stijgen, over rotsen klimmen. Ik dacht dat ik het nooit zou halen, de top, maar opeens was ik er. Yes gehaald! De bijna 5000 meter hoogte. Wat een geweldig gezicht. Naast ons de Salkantay, omringd door kleinere bergen met sneeuw. En brrr wat was het koud. Ik was zo trots op mijzelf. Maar eigenlijk begon het moeilijkste nog. Afdalen. Vijf uur alleen maar naar beneden. Met regen. En rotsen en modder. Dat is eigenlijk nog zwaarder dan omhoog. Het is zwaar voor je knieen en je moet je iedere keer afzetten zodat je niet wegglijdt. Dat was voor mij een heel moeilijk punt. Je weet dat je nog zoveel uur moet en je moet ook op tijd zijn, voor het donker. Maar ik vond toch een paar keer hernieuwde energie. En daar was het, het kampeerterrein. Prachtig, nu veel meer gelegen in de jungle van de bergen, dus heel veel groen en veel warmer. Ik had welgeteld drie blaren. En ik was ook nog eens strontverkouden, wat het ademen veel zwaarder maakte. Geen douche, wat na zoveel zweten wel fijn zou zijn. Maar ach, op een gegeven moment maakt het niet zoveel meer uit. Je wordt wel heel makkelijk op zon reis hoor.
De derde dag brak aan. Weer prachtig weer. En nu maar vijf uur lopen op een afwisselende route. Vooral recht, en af en toe dalen en stijgen. Goed te doen. Ik kon zonder problemen de jongens bijhouden. Uiteindelijk kwamen we bij de trein die naar Aguas Calientes ging. Het plaatsje vlakbij Machu Picchu. En daar heerlijk in een hostel. Een fatsoenlijk bed, Wifi en een warme douche. Wat fijn! Gek hoe snel je dan weer al je berichten etc checkt. Terwijl eigenlijk die dagen zonder, heerlijk waren. Maar ik merkte dat ik op was. Mijn knieen konden niet meer. Ook dit hostel kon je alleen maar bereiken via trappen.Pfff, benen deden pijn.
De volgende dag weer heel vroeg op om naar Machu Picchu te gaan. Je denkt dat je de eerste bent,maar dat is helaas niet zo. Al rijen voor de bus die je naar Machu Picchu brengt. Maar toch vlot binnen en wow. Wat geweldig! Blijkbaar ook erg geluk met het waar, geen wolkje. Terwijl anderen Machu Picchu volledig in de wolken zien. Het is echt enorm. Veel groter dan ik had gedacht. Je raakt er soms echt in verdwaald. Het is allemaal zo indrukwekkend, groot en nog intact. Fantastisch om te bedenken dat hier mensen hebben gewoond. Het enige jammere is de hoeveelheid toeristen en het feit dat ze proberen er zoveel mogelijk geld uit proberen te halen. Maar goed, het is het waard. Ik kan iedereen aanraden om Machu Picchu te zien.
Dit was tot nu toe echt het hoogtepunt van mijn reis. Zo lang naar uitgekeken en zo trots dat ik de trek volbracht heb en Machu Picchu heb mogen zien. En een bed en een warme douche waren ook nooit zo welkom geweest......
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley