Strand en palmbomen - Paraty, Sao Paulo, Curitiba

Hallo, hallo,

Weer tijd om wat van mij te laten horen. Inmiddels ben ik al een paar weken weg. Tijd gaat snel!

Van het bruisende Rio op naar Paraty. Een busreis van zes uur, want als je hier ergens wil komen in Brazilie ben je wel even onderweg. Maar dan heb jeook wat. Een heerlijk rustig kustplaatsje met een hostel aan het strand. Ik hoefde maar de weg over te steken en ik lag met mijn gat op het heerlijke zand met een prachtig uitzicht. Je begrijpt een erg zwaar leven. Na Rio was dit een oase van rust. Geen gestaar, even geen drukte, geen voetbal meer. Even heel eenvoudig. S ochtends ontbijt met verse ananas, papaya en sap terwijl je uitkijkt over de zee. In dit plaatsje hebben ze ook diverse watervallen waar ik mij in heb gewaagd. Veel mannen durfden niet. Te koud.Deze dappere dodos vroegen waar ik vandaan kwam, toen ik antwoordde dat ik uit Nederland kom, zagen zij mijn antwoord als verklaringvan mijn heldhaftigheid. 'Jij bent gewend aan kou.' En ergens hebben ze een punt want ja het is nu winter in Brazilie, en met een gemiddelde temperatuur van 23 graden, kun je dat niet echt kou noemen. Na weer een beetje opgewarmd te zijn, was er een groot dorpsfeest met lokale dans. Uiteraard werd ik hierin meegesleept en ik heb nu deze dans volledig onder de knie. Na twee dagen in Paraty was het wel weer tijd voor een stad. Sao Paulo was dan ook de volgende locatie.

Sau Paulo deed mij erg denken aan New York, hoge gebouwen, snelheid, zakenstad, alleen dan met palmbomen. Ik sliep in Vila Madelena, de levendigste wijk van Sao Paulo met vele barren, ateliers en kunstenaars. Hier was dan ook een wijk vol stretart, geweldig knap gedaan en de kleuren spatten er van af. Sau Paulo is een stad die je zeker geziwen moet hebben als je in Brazilie bent, ook omdat het de grootste stad van Zuid-Amerika is, maar je moet hier zeker geen week blijven. Twee, drie dagen is genoeg. Met name in deze stad struikel je over de daklozen. Het was misschien een beetje naief van mij, maar ik had niet verwacht dat er zoveel armoede in dit land zou zijn. Het doet beseffen dat wij het in Nederland toch eigenlijk heel goed hebben en geen reden tot klagen hebben.

Wat dat betreft zouden we wat meer van het Zuid-Amerikaanse temperament kunnen hebben. Ik merk dat ik het zelf ook overneem. Ik ben wel iemand die snel in de stress schiet, maar dat leer je hier wel af. Alles komt goed, geen stress! En vooral rustig aan, want al dat gehaast is nergens voor nodig. Wat dat betreft ga ik wel steeds meer op Leandro lijken. Ook heerlijk hoe dingen hier gaan en geregeld zijn, of juist niet. Het is altijd maar afwachten of er een bus komt en waar die dan naar toegaat. Soms is er niet eens een bushalte. Dus je bent blij als er een bus komt, en moppert niet zoals in Nederland als die twee minuten te laat is. Van de enee bus stap je weer ergens over in een andere bus en dan zie je wel waar je uitkomt.

Ook zijn de Melkertbaantjes hier volop aanwezig. Af en toe is het wel lachwekkend. Iemand die je bananen afweegt, een ander die drie boodschappen weer inpakt. Een buschauffeur en iemand voor de kaartjes. Ik heb iemand zelfs in slaap zien vallen tijdens zijn dienst op de bus. Heerlijk!

Zelfs op de langere busritten zijn meerdere mensen aanwezig. Op zich is dit wel logisch want het zijn nogal lange ritten. Tijdens deze reizen zie je wel heel veel. Uitgestrekte berglandschappen met allerlei kleuren groen. Soms gaan er uren voorbij zonder een bewoonde wereld te zien. Ja ik ben de grootste tijd van deze ritten wakker, dus Leandro ik ben best wel gezellig om mee te reizen. :-)

Curitiba viel helaas erg tegen, een erg armoedige stad waar niemand Engels sprak. Dat was voor het eerst dat ik mij een beetje alleen voelde, maar dat soort momenten heb je ook en dat is niet erg. Ik heb snel weer de bus gepakt naar de volgende bestemming, maar dat komt bij het derde verslag.

Kus