Eiland - Copacabana (Bolivia) en Puno (Peru)

Sorry ik heb mij niet helemaal aan mijn beloften gehouden. Maandag deed het internet het niet, en dinsdag waren alle computers bezet. Dus dan doe ik vandaag wat extra. Maar ik ben al bijna aan het einde van mijn reis qua blog. Straks schrijf ik wellicht samen met Leandro over Cuba.

Maar goed, nu nog even over het laatste stukje van Bolivia. Van La Paz drie uur met de bus naar Copacabana. De bus was voor de helft gevuld met gringo's en voor de andere helft met Bolivianen. Op een gegeven moment moesten we uit de bus, omdat de bus met de boot moest en de passagiers op een andere boot. Alleen dat hadden de gringo's niet helemaal begrepen. Het was erg grappig om te zien dat zij, inclusief ik, bleven zitten en totaal geen idee hadden wat er aan de hand was. Alle Bolivianen stapten uit en handelden alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Ze wisten precies waar ze naartoe moesten, en waar ze moesten staan. Alle gringo's liepen allemaal een beetje verdwaald rond. Uiteindelijk is het toch allemaal weer goed gekomen en kwamen we keurig uit in Copacabana.

Copacabana is een klein stadje aan de grens van Lake Titicaca, vlak aan de grens van Peru. Copacabana is erg touristisch, het stikt van de hostels en de touristen. Het is ook erg bezaaid met hippie's. Dit maakt het wel erg apart. Zo had ik Pringleschips gekocht en ik was daar lekker van aan het genieten, maar terwijl ik etend door het stadje liep, vroegen veel hippie's of ze ook wat mochten. Eerst is dat natuurlijk geen probleem, maar na de zoveelste vraag was het even genoeg. Koop gewoon je eigen chips! Ik bedoel velen van jullie weten hoe gek ik op eten en chips ben. Meestal krijgt Leandro maar een handjevol chips uit de zak.

Maar goed, Copacabana zelf is niet heel spannend. Het gaat vooral om de eilandjes die er vlakbij liggen. Ik kocht een bootticket om de volgende ochtend naar Isla del Sol te gaan. En voor iemand die niet zo heel goed tegen boten kan, was dit wel een uitdaging. Maar gelukkig niet ziek geworden. Daar aangekomen, bleek het een prachtige zonnige dag. Ik begon in het Noorden en liep over het hele eiland naar het Zuiden. Echt prachtig. Sowieso mooi weer, gevarieerd landschap, Incaruines. En heel veel heuvels. Iedere keer dacht je dat je het hoogtepunt had bereikt, maar zag je een nog hoger punt. Een goede oefening straks voor Machu Picchu. Er was, ik denk Amerikaans, een dame die erg veel moeite had met het stijgen, lopen en het warme weer. Ze was zo rood en liep na iedere vijf passen te hijgen. Haar vriendin spoorde haar telkens aan dat ze op moest schieten, want ze moesten de boot terug halen. Het was best wel moeilijk om te zien. Ik kan alleen maar hopen dat ze het gehaald heeft.

Ik kon rustig aan doen, want ik sliep een nachtje op het eiland, in het Zuiden. Een zeer eenvoudig hostel, zonder warme douche, maar met een uitzicht, waar je u tegen zegt. Ik had uitzicht op het noorden en op Copacabana terwijl de zon onderging. Erg mooi. Maar zodra de zon onder was, was het ijskoud. Heel apart hoe dat zo snel kan veranderen. In de ochtend was het namelijk weer heel lekker. Prachtig wakker worden met zo'n uitzicht.

In de middag nam ik de boot weer terug naar Copcabana. Heel grappig was overigens om te zien, terwijl ik op de boot zat te wachten, een grote groep ouderen op het eiland werd gedropt en werd gedwongen om de hele weg omhoog te lopen. Het zag er erg moeilijk uit. De gids moedigde ze aan en zei 'Come on, you can do it!'. Maar goed, ze deden het toch maar weer. Ik mag alleen maar hopen dat ik dat ook nog kan doen als ik ouder ben.

Terug naar Copacabana en vanaf daar de bus naar Puno, Peru. Het laatste land alweer van mijn reis door Zuid-Amerika. De grens was erg makkelijk. Dat ging vrij vlot, verbazingwekkend. Toen weer terug in de bus en op naar Puno, ook dit duurde maar eventjes. Drie, vier uurtjes is opeens heel dichtbij, vergeleken met ritten van vijftien uur gemiddeld. Het wordt wel wennen straks in Nederland als ik in een halfuurtje, drie kwartier, met de trein ergens ben. Wat fijn toch eigenlijk dat Nederland zo klein is.

De eerste indruk van Puno was eigenlijk niet al te positief. Slecht weer, armoedig, grauw en vele huizen onaf. Puno is precies hetzelfde, er is heel weinig aan. Een rondje lopen in de stad is wel genoeg. Het gaat hier voornamelijk ook om de drijvende eilanden. Daar ging ik de volgende dag naartoe. Ik had hier hele hoge verwachtingen van, maar dat viel uiteindelijk ook tegen. Je voelt je echt een geldautomaat. Je betaalt al voor de boot, om het eiland op te komen, daarna dringen ze je allerlei spullen op om te kopen die je niet wil hebben. De drijvende eilanden zijn eilanden gemaakt op riet, het is aardig om te zien, maar het is niet groot en alle eilanden zijn precies hetzelfde. Het voelt ook niet helemaal echt, te touristisch, eigenlijk zo dat het nep aan voelt. Vervolgens dwingen ze je om op een lokale boot te gaan, waar je ook voor moet betalen, of je nu wil of niet, om naar een ander eiland te gaan, wat dus precies hetzelfde is. Er gaat een meisje mee op de boot die een liedje zingt. Goh leuk denk je, maar dan wil ze graag geld zien. Erg jammer. Dan kom je op het eiland waar niet heel veel te zien is. Als je wat verder wilt kijken, moet je daar ook voor betalen. Erg jammer.

Tijd om snel weer terug te gaan dus en Puno te verlaten. Tijd om te gaan waar ik al die tijd naar heb uitgekeken. Machu Picchu en dan voornamelijk de trek er naartoe! Op naar Cusco! En dat komt in het volgende verslag.