Zilver, goud en suiker. Potosi en Sucre
Door: Ellemieke van Ommen
Blijf op de hoogte en volg Ellemieke
28 September 2014 | Bolivia, Sucre
Zo tot nu toe houd ik me nog goed aan mijn belofte. Elke dag een verslag. Dus hierbij de volgende.
Na een koude tocht in Uyuni, op naar Potosi. Zon vier uur verderop. Interessant hoe dingen hier soms gaan en eruit zien. Mensen zijn hier gewend om overal hun afval weg te gooien. Hup,het busraampje open en er wordt bijna een hele vuilnisbak uitgestort langs de weg. Erg zonde, want het verpest soms de prachtige uitzichten van landschappen. Je ziet heel veel bergen en daaromheen een rand van afval. In Nederland zou je er al lang op geattendeerd worden, maar hier hebben ze waarschijnlijk grotere problemen. Ook toiletten zijn niet of nauwelijks aanwezig en als ze er zijn, moet je vooral niet al te veel nadenken. Je krijgt vier velletjes toiletpapier mee en daar moet je het mee doen. Een zuinig plasje dus. Vooral niet aan de diarree zijn. Vervolgens haal je ergens een kan met wáter uit een ton en daar spoel je het toilet mee door. O ja en wcpapier kan overigens in heel ZuidAmerika niet door het toilet. In het begin was ik mij daar niet helemaal van bewust of vergat ik het. Dus sorry als ik hier en daar wat voor verstoppingen heb gezorgd. Dat af en toe het toiletpapier naast de prullenbak wordt gegooid, doet er niet toe. Ik ben blij dat ik hier geen toiletjuffrouw ben. Als ik overigens straks in Nederland het toiletpapier bij mensen in de vuilnisbak gooi, wil ik daar alvast mijn excuses voor aanbieden. Dan moet ik weer even wennen aan het Nederlandse rioleringssysteem.
Maar goed, genoeg over toiletpapier, tijd voor Potosi. Samen met anderen nam ik een taxi vanaf de terminal naar het hostel. Het was blijkbaar de eerste dag van de taxichauffeur want hij had geen flauw idee waar het was of waar we waren uberhaupt. Wij moesten hem adviseren welke kant hij op moest. Toen hebben we ook maar geadviseerd dat een andere baan misschien wel handig zou zijn. Maar uiteindelijk hebben we het zelf gevonden. Een fijn hostel, waar het helaas s nachts ook koud wordt. Want Potosi ligt ook hoog. En is dus koud s nachts. En laten wij nou net de pech hebben dat de kachel het niet doet en ze te beroerd zijn om extra dekens mee te geven. Brutaal en Hollands als ik ben, toen maar dekens van lege bedden gepakt. Ik heb er voor betaald, dus dan wil ik ook warmte.
De volgende dag werd een bezoekje aan de mijnen. Potosi staat bekend om zijn zilvermijnen die jaren geleden vol zaten, maar met name door de Spanjaarden leeggeplunderd zijn. De mijnen zijn nog steeds actief maar het is moeilijk zoeken. En de arbeidsomstandigheden zijn vreselijk en dat voor een paar euro per dag. Het is gebruikelijk om cadeaus te kopen voor de mijnwerkers. Dit zijn geen gewone cadeaus als een leuk fotolijstje van de Ikea, nee dynamiet, cocabladeren en alcohol van 96 procent, eerder een ontsmettingsmiddel dan een fatsoenlijk drankje. Deze dingen kun je gewoon op straat kopen. Dus als je een bom wil maken, ben je hier op de goede plek. Cocabladeren zijn overigens verboden in Europa, omdat ze geloof ik van dezelfde plant als cocaine komen. Maar echt effect heeft het niet. Hier kauwen ze ze,maar dat vind ik zelf erg vies. Thee is daarentegen best goed te doen van coca en helpt goed tegen hoogteziekte.
Voordat je de mijn ingaat, krijg je een volledige pak aan, met laarzen en een koplamp inclusief. Erg sexy. Overigens zijn de mijnen niet gemaakt voor lange Nederlanders, want overal moet je flink bukken. Ik was blij dat ik een helm droeg, want mijn hoofd had het er anders niet zo goed vanaf gebracht. Dat het gevaarlijk is, blijkt tijdens de tour. Je moet overal op en afklauteren. Het is modderig en dus erg slipperig. Ik moest soms echt mijn tijd nemen om ergens vanaf te klauteren. Gelukkig Word je daarna beloond met de sterke alcohol die je deelt met de mijners. De drank wordt gelukkig wel gemixt met een sapje. En vooral de dames kregen veel drank en konden blijven zitten. De mannen van de groep moesten aan het werk. Stenen hakken. En daarbij zeiden de Bolivianen dat ze maar net moesten doen of het Chilenen waren. Nare geschiedenis geloof ik. Ik heb maar niet gezegd dat Leandro half Chileens is. Een beetje teut verlieten we de mijn, blij om weer rechtop te staan en zonlicht te zien. Het is vreselijk om te bevatten dat ze hier soms twaalf uur op een dag werken en zelfs kinderen aan het werk zetten in de mijnen. En voor wat. Zodat wij onze zilveren sieraden kunnen dragen. En de zilverprijs is tegenwoordig niks. Ik heb het al eerder gezegd, wat hebben wij het toch eigenlijk goed en wat klagen we toch veel terwijl er niks te klagen valt.
Na deze wijze les, stapte ik met een groep Duitsers in een taxi naar Sucre. Een erg interessant ritje. De chauffeur scheurde met100 kilometer door de bergen en bochten. Geen gordel, een missende zijspiegel, telefonerend en aan de cocabladeren. Toen we ergens controle passeerden, besefte hij dat hij maar beter zijn gordel vast kon doen. Ook dit gebeurde uiteraard op uiterst veilig. Handen van het stuur, terwijl er net een bocht aankwam. Het was maar goed dat Manuel, de Duitse jongen die naast hem zat,het stuur pakte en ons veilig door de bocht bracht. Ach zo gaan die dingen hier. Het is ook wel erg lachwekkend.
We arriveerden in het hostel Kultur Berlin, met inderdaad veel Duitsers. Want die zijn er. Vooral in Bolivia. Maar erg gezellig. Ik heb het hier erg naar mijn zin gehad. omdat we met een heel leuke en zorgzame groep waren. Ik merkte dat ik ook erg verdrietig was toen iedereen zijn eigen weg opging. Terwijl we samen een week gereisd hadden. Dat is ook wel iets wat je moet accepteren en meemaakt. We hebben hier ons volgepropt, een volledige maaltijd kostte hier een euro. Popcorn twintig cent. Een ijsje vijftig cent. Alles wat we onderweg tegenkwamen, werd opgegeten. En het was veel als je dan vijf euro had uitgegeven. Het is gek hoe snel je aan die standaard gewend raakt, want opeens is dan iets duur. Terwijl als je het omrekent naar euros en aan Nederland denkt, is het eigenlijk toch wel goedkoop. Nederland zal straks een schrok zijn, betreft de prijzen.
Eveneens werden we elke dag vrolijk verwelkomd door zebras. Ja dit vergt wat uitleg. Om kinderen helpen over te steken, en het verkeer veiliger te maken, zet de overheid hier mensen verkleed als zebra neer op de zebrapaden. Zij helpen de mensen en houden het verkeer in de gaten. Als het stoplicht rood is, doen ze vaak een dansje. En het fijne is, ze zijn altijd vrolijk. Altijd zwaaien ze of je krijgt spontaan een knuffel. Iedereen werd er altijd ontzettend vrolijk van. Misschien een idee voor Nederland.
Sucre is overigens een erg mooie stad, de hoofdstad van Bolivia. Ze noemen het ook wel de witte stad omdat het volstaat met mooie witte gebouwen. En deze zijn overigens goed onderhouden zodat ze ook echt wit blijven. Erg Europees en doet helemaal niet denken dat je in Bolivia bent. Echt een aanrader.
Op zondag gingen alle gringos naar een lokale markt, in een dorpje vlakbij. Waar ze overigens precies hetzelfde als alle andere plaatsen verkopen. Heel leuk al die ethnische prints en ponchos, maar na een stuk of honderd heb je ze ook wel gezien. Ze verkopen zelfs levende konijntjes. Volgens mij hebben ze niet helemaal door dat toeristen daar niks mee kunnen. Al het gepush en smeken is na een hele dag ook wel genoeg. Dus tijd om naar een andere plek te gaan!
Na een koude tocht in Uyuni, op naar Potosi. Zon vier uur verderop. Interessant hoe dingen hier soms gaan en eruit zien. Mensen zijn hier gewend om overal hun afval weg te gooien. Hup,het busraampje open en er wordt bijna een hele vuilnisbak uitgestort langs de weg. Erg zonde, want het verpest soms de prachtige uitzichten van landschappen. Je ziet heel veel bergen en daaromheen een rand van afval. In Nederland zou je er al lang op geattendeerd worden, maar hier hebben ze waarschijnlijk grotere problemen. Ook toiletten zijn niet of nauwelijks aanwezig en als ze er zijn, moet je vooral niet al te veel nadenken. Je krijgt vier velletjes toiletpapier mee en daar moet je het mee doen. Een zuinig plasje dus. Vooral niet aan de diarree zijn. Vervolgens haal je ergens een kan met wáter uit een ton en daar spoel je het toilet mee door. O ja en wcpapier kan overigens in heel ZuidAmerika niet door het toilet. In het begin was ik mij daar niet helemaal van bewust of vergat ik het. Dus sorry als ik hier en daar wat voor verstoppingen heb gezorgd. Dat af en toe het toiletpapier naast de prullenbak wordt gegooid, doet er niet toe. Ik ben blij dat ik hier geen toiletjuffrouw ben. Als ik overigens straks in Nederland het toiletpapier bij mensen in de vuilnisbak gooi, wil ik daar alvast mijn excuses voor aanbieden. Dan moet ik weer even wennen aan het Nederlandse rioleringssysteem.
Maar goed, genoeg over toiletpapier, tijd voor Potosi. Samen met anderen nam ik een taxi vanaf de terminal naar het hostel. Het was blijkbaar de eerste dag van de taxichauffeur want hij had geen flauw idee waar het was of waar we waren uberhaupt. Wij moesten hem adviseren welke kant hij op moest. Toen hebben we ook maar geadviseerd dat een andere baan misschien wel handig zou zijn. Maar uiteindelijk hebben we het zelf gevonden. Een fijn hostel, waar het helaas s nachts ook koud wordt. Want Potosi ligt ook hoog. En is dus koud s nachts. En laten wij nou net de pech hebben dat de kachel het niet doet en ze te beroerd zijn om extra dekens mee te geven. Brutaal en Hollands als ik ben, toen maar dekens van lege bedden gepakt. Ik heb er voor betaald, dus dan wil ik ook warmte.
De volgende dag werd een bezoekje aan de mijnen. Potosi staat bekend om zijn zilvermijnen die jaren geleden vol zaten, maar met name door de Spanjaarden leeggeplunderd zijn. De mijnen zijn nog steeds actief maar het is moeilijk zoeken. En de arbeidsomstandigheden zijn vreselijk en dat voor een paar euro per dag. Het is gebruikelijk om cadeaus te kopen voor de mijnwerkers. Dit zijn geen gewone cadeaus als een leuk fotolijstje van de Ikea, nee dynamiet, cocabladeren en alcohol van 96 procent, eerder een ontsmettingsmiddel dan een fatsoenlijk drankje. Deze dingen kun je gewoon op straat kopen. Dus als je een bom wil maken, ben je hier op de goede plek. Cocabladeren zijn overigens verboden in Europa, omdat ze geloof ik van dezelfde plant als cocaine komen. Maar echt effect heeft het niet. Hier kauwen ze ze,maar dat vind ik zelf erg vies. Thee is daarentegen best goed te doen van coca en helpt goed tegen hoogteziekte.
Voordat je de mijn ingaat, krijg je een volledige pak aan, met laarzen en een koplamp inclusief. Erg sexy. Overigens zijn de mijnen niet gemaakt voor lange Nederlanders, want overal moet je flink bukken. Ik was blij dat ik een helm droeg, want mijn hoofd had het er anders niet zo goed vanaf gebracht. Dat het gevaarlijk is, blijkt tijdens de tour. Je moet overal op en afklauteren. Het is modderig en dus erg slipperig. Ik moest soms echt mijn tijd nemen om ergens vanaf te klauteren. Gelukkig Word je daarna beloond met de sterke alcohol die je deelt met de mijners. De drank wordt gelukkig wel gemixt met een sapje. En vooral de dames kregen veel drank en konden blijven zitten. De mannen van de groep moesten aan het werk. Stenen hakken. En daarbij zeiden de Bolivianen dat ze maar net moesten doen of het Chilenen waren. Nare geschiedenis geloof ik. Ik heb maar niet gezegd dat Leandro half Chileens is. Een beetje teut verlieten we de mijn, blij om weer rechtop te staan en zonlicht te zien. Het is vreselijk om te bevatten dat ze hier soms twaalf uur op een dag werken en zelfs kinderen aan het werk zetten in de mijnen. En voor wat. Zodat wij onze zilveren sieraden kunnen dragen. En de zilverprijs is tegenwoordig niks. Ik heb het al eerder gezegd, wat hebben wij het toch eigenlijk goed en wat klagen we toch veel terwijl er niks te klagen valt.
Na deze wijze les, stapte ik met een groep Duitsers in een taxi naar Sucre. Een erg interessant ritje. De chauffeur scheurde met100 kilometer door de bergen en bochten. Geen gordel, een missende zijspiegel, telefonerend en aan de cocabladeren. Toen we ergens controle passeerden, besefte hij dat hij maar beter zijn gordel vast kon doen. Ook dit gebeurde uiteraard op uiterst veilig. Handen van het stuur, terwijl er net een bocht aankwam. Het was maar goed dat Manuel, de Duitse jongen die naast hem zat,het stuur pakte en ons veilig door de bocht bracht. Ach zo gaan die dingen hier. Het is ook wel erg lachwekkend.
We arriveerden in het hostel Kultur Berlin, met inderdaad veel Duitsers. Want die zijn er. Vooral in Bolivia. Maar erg gezellig. Ik heb het hier erg naar mijn zin gehad. omdat we met een heel leuke en zorgzame groep waren. Ik merkte dat ik ook erg verdrietig was toen iedereen zijn eigen weg opging. Terwijl we samen een week gereisd hadden. Dat is ook wel iets wat je moet accepteren en meemaakt. We hebben hier ons volgepropt, een volledige maaltijd kostte hier een euro. Popcorn twintig cent. Een ijsje vijftig cent. Alles wat we onderweg tegenkwamen, werd opgegeten. En het was veel als je dan vijf euro had uitgegeven. Het is gek hoe snel je aan die standaard gewend raakt, want opeens is dan iets duur. Terwijl als je het omrekent naar euros en aan Nederland denkt, is het eigenlijk toch wel goedkoop. Nederland zal straks een schrok zijn, betreft de prijzen.
Eveneens werden we elke dag vrolijk verwelkomd door zebras. Ja dit vergt wat uitleg. Om kinderen helpen over te steken, en het verkeer veiliger te maken, zet de overheid hier mensen verkleed als zebra neer op de zebrapaden. Zij helpen de mensen en houden het verkeer in de gaten. Als het stoplicht rood is, doen ze vaak een dansje. En het fijne is, ze zijn altijd vrolijk. Altijd zwaaien ze of je krijgt spontaan een knuffel. Iedereen werd er altijd ontzettend vrolijk van. Misschien een idee voor Nederland.
Sucre is overigens een erg mooie stad, de hoofdstad van Bolivia. Ze noemen het ook wel de witte stad omdat het volstaat met mooie witte gebouwen. En deze zijn overigens goed onderhouden zodat ze ook echt wit blijven. Erg Europees en doet helemaal niet denken dat je in Bolivia bent. Echt een aanrader.
Op zondag gingen alle gringos naar een lokale markt, in een dorpje vlakbij. Waar ze overigens precies hetzelfde als alle andere plaatsen verkopen. Heel leuk al die ethnische prints en ponchos, maar na een stuk of honderd heb je ze ook wel gezien. Ze verkopen zelfs levende konijntjes. Volgens mij hebben ze niet helemaal door dat toeristen daar niks mee kunnen. Al het gepush en smeken is na een hele dag ook wel genoeg. Dus tijd om naar een andere plek te gaan!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
