Nog meer wijn en Duitsland - Cordoba en Mendoza

Hallo allemaal,

Sorry voor mijn afwezigheid de laatste tijd. Ik weet dat het alweer een tijdje geleden is dat ik een reisverslag heb getypt. Ik had er gisteren helemaal eentje klaarstaan en blijkbaar was het reisverslag niet goed opgeslagen waardoor ik het helemaal kwijt was. En ik moest mijn bus halen, dus ik had ook niet veel tijd meer. Ik moet altijd wel even gaan zitten voor reisverslagen, WiFi werkt ook niet altijd mee en ik ben vaak de hele dag weg waardoor het er ook niet echt van komt. Maar vandaag nieuwe ronde, nieuwe kansen. Dus hierbij eindelijk weer eens een verslag van mij. Hopelijk weet ik nog wat ik allemaal heb meegemaakt ; - )

We waren bij Buenos Aires gebleven waar ik natuurlijk de heerlijke wijn heb geproefd. Die gedachte zette ik graag voort. Van Buenos Aires heb ik de bus gepakt naar Cordoba, dat ligt in het midden van Argentinie, in het noorden, ruim vijftien uur met de bus. De afstanden klinken misschien heel veel, maar inmiddels ben ik het wel gewend. Ik pak bijna altijd een nachtbus waardoor je eigenlijk geen hele dag aan het reizen bent, maar een nacht waar ik inmiddels prima heb leren slapen. Als je wakker wordt, ben je op de plaats van bestemming. Ideaal. Bovendien bespaar je een nacht op een hostel (ja, economisch denken). Maar als ik straks terugkom, is een uurtje met de trein een lachertje. Als ik Zuid-Amerikanen vertel dat je in vijftien uur heel Nederland door kunt rijden, word ik ook vaak uitgelachen. Zon klein landje. En vooral het idee dat iedereen fietst, is ook maar raar. Dat mis ik soms wel, dat je zo op je fiets kan stappen en ergens binnen een paar minuten bent.

Maar goed, het eerste wat ik zag toen ik Cordoba binnenkwam, in mijn hostel, was een lange, blonde jongen. En ja inderdaad, uiteraard een Nederlander. Hoe kan het ook anders. Ik ben hier, terwijl ik toch in Nederland een vrij normale lengte heb, een reus. Sowieso groter dan de vrouwen en ook een groot percentage van de man. Wat eigenlijk wel heel fijn is. Mijn lengte biedt mij een bepaalde zekerheid, je bent toch minder snel een slachtoffer. Maar nu moet ik eerlijk zeggen dat ik mij nooit echt onveilig heb gevoeld. Nu kijken de Argentijnen wel graag naar blond, maar daar blijft het bij.

De Nederlandse jongen en ik vormden samen toch een kenmerkend koppel. Erg lang en blond. Ja, wij waren erg opvallend. Velen vroegen of wij soms broer en zus waren. Nu hebben ze de neiging vaker heb ik gemerkt, als iemand anders blond haar heeft, ben je al snel familie van elkaar. Ook al heb je net gezegd dat je allebei uit een ander land komt.

Cordoba zelf vond ik verder niet heel veel aan. Er gebeurt niet zo heel veel. Het is een beetje rechttoe, rechtaan. Veel winkels sluiten al vroeg. Met name in het weekend, ook de restaurants. Wat wel merkwaardig is, want dat is toch het moment van de omzet. Maar doordat alles gesloten is, ademt zon stad niet veel sfeer uit. Gelukkig kent het wel een mooie omgeving. Een dag zijn we naar een groot meer gegaan, helder blauw. Vooral afgezet tegen het rood-bruine gebergte. Het meer was zo groot, dat een wandeling van drie uur niet voldeed. Dus toen hebben we maar besloten om een ijsje te gaan eten. En dat zal ik nooit meer vergeten. Ik zag de jongen voor mij al twee bolletjes hebben en dat viel er al bijna vanaf. Verstandig als ik natuurlijk altijd ben, nam ik een bolletje. Maar dat maakte niks uit, dat werden er gewoon twee. We hebben allemaal bijna een halfuur over ons ijsje gedaan, er kwam gewoon geen eind aan. Maar heerlijk, en dat voor nog geen euro. Nee, het kost hier allemaal niets.

De dag daarop zijn we naar een Duits dorp gegaan, Belgrado. Na de Tweede Wereldoorlog zijn vele nazis naar Zuid-Amerika gevlucht. In Argentinie gebeurde dit bijvoorbeeld onder de regering van Perron. Hier kun je natuurlijk je vraagtekens bij neerzetten, maar ik heb wel gemerkt dat de geschiedenis van Europa, van de Tweede Wereldoorlog, niet heel erg bekend is. En dat is ergens ook wel logisch. Want laten we heel eerlijk zijn, wat weten wij nou over de geschiedenis van Zuid-Amerika? Nu heb ik wel aardig bijgeleerd daarover gedurende mijn reis. En dat kan ook geen kwijt. Daarom is reizen zo goed. Je leert de wereld kennen en meer perspectieven te zien.

Belgrado bestaat voornamelijk uit een lange straat met typisch Duitse restaurants en huisjes. Veel hout, bediening in Lederhosen en eens per jaar een Oktoberfest. Ja, het is echt alles erop en eraan. Het bezorgde ons toch een beetje een gek gevoel. Midden in Zuid-Amerika sta je in Duitsland en de geschiedenis is toch niet zo fraai.

Van Cordoba weer een lange nachtrit naar Mendoza. Mendoza ligt bijna tegen Chili aan. Ik zou bijna kunnen zwaaien naar de familie van Leandro. Erg leuke stad, levendig en ook erg Europees. Vooral de omgeving, de bergen, de Andes met sneeuw, en de meren, zijn een erg mooi gezicht. De eerste dag dat ik aankwam, had ik voor die middag een wijntour geboekt. Want Mendoza is de wijnstreek. Hier komt het grootste gedeelte van de Argentijnse wijn vandaan. En die wijn, is zoals ik al vaker heb benoemd, erg goed. Ik had die dag niet heel veel geslapen en niet heel veel gegeten, maar ik dacht een wijntour zal vast alleen maar bestaan uit een paar slokjes wijn. Mensen in het hostel zeiden tegen mij dat ik dronken terug zou komen. Dat vond ik natuurlijk grote onzin. Ehm ja, daar moest ik later toch van terug komen. Het eerste bezoek was aan een olijfoliefabriek waarbij verschillende soorten olijfolie geproefd mocht worden. Erg lekker en ook bijzonder om te zien hoe het gemaakt wordt. Maar iedereen stond natuurlijk te popelen om de wijn te proeven.

De eerste wijngaarde had er aardig de vaart in. Onze glazen werden helemaal volgeschonken, en na vijf minuten kwam de volgende fles alweer. Dus het was aardig doorzuipen en ja dat hakt er wel in. Eerst twee witte wijnen geproefd, daarna een rose, en normaal houd ik helemaal niet van rose, maar deze was erg goed. En als laatste mijn favoriet, de rode wijn. Heerlijk. Iedereen enigszins aangeschoten, er werd aanzienlijk meer gekletst, op naar de volgende wijngaarde waar gelukkig fatsoenlijke slokjes wijn klaarstonden. Maar ook dit moest in hoog tempo worden opgedronken. Gelukkig was er nog wel een hapje brood om de maag enigszins te vullen ;-)

En toen ik terugkwam in mijn hostel, werd ik volop uitgelachen. Ik ging koken en dat ging toch aanzienlijk moeizamer. En ik bij hoog en bij laag beweren dat ik echt niet aangeschoten was. Ja.... Sorry papa en mama dat jullie dit moeten lezen, maar ja ik heb papas genen, dus ik kan het niet helpen.....

Misschien moet ik na dit drankverhaal maar even stoppen, ik heb namelijk al een reputatie binnen de familie. Morgen hopelijk een verhaal over de prachtige natuur van Mendoza.

Voor nu ga ik lekker mijn bed in. Buenos noches!

Besos Ellemieke